اشعار

اى خـواجـه عالم همه عـالم به فـدایت           چون كرده خـدا، خلـقت عالم ز برایت

ذات تو بود عـلّـت و عالم همه معلول           در حـقّ تو لـولاك از آن گـفته خدایت

شد خـتم رسالت به تو این جـامه زیبا           خـیّـاط ازل دوخـتـه بـر قــدّ رسـایـت

در روز جـزا جـمـلـه رسـولان مكـرّم           از آدم و عـیسى همه در تحـت لـوایت

هنگام سخا چون به عطا دست گشائى           صد حاتم طائى شده درویش و گدایت

مردم هـمه مشتـاق به فـردوس بـرینند           فـردوس برین تا شده مـشـتـاق لـقـایت

راضى به رضا گشتى و صابر به مصائب           تا صبر و رضا مات شد از صبر و رضایت

خلقِ جـهـان محو نـور روى محـمد           شـیـفـتــۀ سـیــرت نـكــوى مـحـمــد

دیـده گـرش صد هـزار بار بـبـیـنـد           سیر نـخـواهـد شدن ز روى محـمد

نیست مهى در فلك به نـور جمالش            نیست گلى در چمن به بوى محمد

سـلسلـۀ كـائـنـات و رشـتـۀ هـسـتى            بسته سراسـر به تـار موى محـمـد

خـوى مـحـمد شعار ساز كه خویى            نیست پسنـدیـده ‏تر ز خـوى محـمـد

ره نـبـرد سـوى شـاهـراه حـقـیـقـت            تا نـبـرد ره كسى به سـوى محـمـد

هیچ دلى خـالى از محـبّت او نیست           پر شده عـالـم ز گـفـتـگـوى محـمـد

زنـده شود از نـسیـم صبح وصالش           هـر كـه بـمـیـرد در آرزوى محـمـد

صبح قیامت كه سر ز خـاك برآرد           دل رود اول به جـستـجـوى محـمـد

یا رب در روز رستخـیـز، مریزان           آبــروى مــا بــه آبـــروى مــحــمـد

خوشه نچینى«رسا»ز خرمن فیضش            تا ننهى سـر به خـاك كوى محـمـد

نـام احـد کـه نـام خـداونـد سـرمـد است           میمی بر آن اضافه شده، اسم احمد است

آدم کـه گشت توبـه او نـزد حـق قـبـول           از فیـض«یا حمـیـدُ بحق محمـد» است

بـا دیـدن جــمـال تـو خــوبـان دهـر را           در دل امیـد بـاغ جـنـان داشتن بد است

دست تو ظرف رحمت بی انتهای هوست           هرچه خدا به خلق ببخشد، از این ید است

مقصود باغ و لاله و حور و قصور نیست           اهـل بهشت را سر کوی تو مقصد است

پیش از هبـوط آدم و حـوا بـه خط نور           دست خـدا نـوشت: مـحـمّـد مؤیـد است

 ذکـر خـدا و ذکـر ملک تـا قـیـام حشر           پـیـوستـه بر شمـا صلـوات مجـدد است

بـر سـر در بهشت و جهـنـم نـوشتـه اند           بغض تو نار و مهر تو خُلد مُخَلّد است

تـفـسـیـر یـک حدیـث ز مـیـم دهـان تو           بالله نـیـاز مـن به هـزاران مجـلّـد است

گـفـتـم بــه بــزم قـرب الـهـی قـدم نـهـم           دیـدم که نغمه صلواتت خوش آمد است

چـشم تو را اگر چه خـمار آفریده‌اند            آمیـزه ای ز شور و شـرار آفریده‌اند

از سرخی لبـان تو ای خـون آتـشین            نـار آفــریــده‌انـد انــار آفــریــده‌انــد

یک قطره بوی زلف ترت را چکانده‌اند            در عـطردان ذوق و بهـار آفریده‌اند

زندانی است روی تو در بند موی تو            ماهـی اسـیـر در شب تـار آفـریده‌اند

مانند تو که پـاک تـریـنی فـقـط یکی            مـانـنـد مـا هـزار هــزار آفـریـده‌انـد

دستم نمیرسد به تو ای باغ دور دست            از بس حصار پشت حـصار آفریده‌اند

این است نسبت تو و این روزگار یأس:            آیـیــنـه‌ای مـیـان غــبـار آفـریـده‌انـد

بر سر كـوى تـو هــر كـه راه نـدارد            واى بـه حـالـش كـه داد خـواه نـدارد

نام تو نـازم كـه در صحـیــفـۀ هستى            فـاصلـه جـــز(میـــم)؛ بــا الـه نـدارد

خواند احد (احـمد)ت؛از آنكه به عالم            غیر تو كس ایـن مـقــام و جـاه ندارد

بس كه بلند است قاف قدر تو؛اى جان            چـرخ؛ بــر آن پـایـگـاه؛ راه نـــدارد

خـتــم بـه نــام تو شد رسـالـت و دنیا            بـعـد تو جـز عـتـرتـت پـنــاه نـــدارد

بعـد تــو غیــر از دوازده وصـى تـو            عـــالـــم اســـلام؛ پـــادشـــاه نـــدارد

درس عفـاف از بشـر ز فـاطمه گیرد            روز جــــزا نـــامـــه ســیــاه نـــدارد

روشـنـى طـلـعـت حسیـن و حسن را            نــیـــر تــابـــان و نـــور مـــاه نـدارد

لـــرزد و ریـزد بنـــاى گنــبد گـیـتـى            دسـت ولایـــت گـــرش نـگــاه نـدارد

كـیـست كه چـون از پـس مباهـله آیـد            جـــز علـــى و آل او سپـــاه نــدارد؟

جز در احـسان مهـدى تــو بـه عـالـم            امـــت پـاكــت پـــنــاهـــگــاه نـــدارد

جز به تو گوید خدا درود به وصفت؟            گر شكـند ســـر؛ قـــلم؛ گــنـــاه ندارد

شیوه «مـردانى» است مدحتت امروز            پـیـش تـو فـردا؛ جـز این گـواه ندارد

خورشید عشق را، ره شام و زوال نیست            بر هر دلی که تافت، در آن دل ضلال نیست

در آســمـان دلـبــری و آسـتـان عـشـق            نـور جـمـال دلـبـر ما را مـثـال نیـست

هر دم چو مهر نـور فـشاند به خـاطرم            تا شوق اوست، جان و دلم را ملال نیست

با نام احـمـد است که دل زنده می شود            دل را بیازمای که کاری محـال نیست

ای آفتاب حق که تویی خـتـم مرسـلـین            با روشنیّ روی تو، بـدر وهلال نیست

حد کـمـال و حکـمت و انـوار معـرفت            تنها تویی و غـیـر تو حـدّ کـمـال نیست

تا تو شـفـیع خلـقی و دریـای رحـمـتـی            امید عـفـو هست و نـشـان وبـال نیست

در صحنه حیات و به طومـار کائـنات            آیـین پـاک منـجـی ما را هـمـال نیـست

مـا عـاشـقـان و پــیـرو راه مـحــمـدیـم            بهتر ازین طریقت و راه و روال نیست

فرزند خـاک را تو سـرافـراز کـرده ای           بــالاتــر از مـلائـکـه پــرواز کـرده ای

پـاشیـده ای به پنجـره ها نـور عـشـق را           از آسـمـان دری به زمین بـاز کرده ای

بی خود که نیست رحمة للعالمین شدی           این از محـبـتی ست که ابـراز کرده ای

«راهی ست راه عشق که هیچش کناره نیست»           راهی خـطـیـر یک تـنه آغـاز کرده ای

شق القمر نمودنت از نور کـوثـر است           با این سه آیه است که اعجـاز کرده ای

آئـیـنـه ات عــلــی و تـو آئــیــنـۀ عـلــی           خود را درون خویش برانـداز کرده ای

در حـجـة الـوداع نـشـان داده ای به مـا           یک عمر، صرف گفتن یک راز کرده ای

نازل چو کـلام خـالـق سـرمد شد            تـسـلـیـم رسـول اسعـد امـجـد شد

تا میـم محـمـد به احـد شد ملحـق            تـرکـیـب محـمـد و احد احمد شد

***** محمد علی مردانی *****

جهان را حق به عشقـش آفـریـده            وجـودش كـلِ هـستـی را خـریده

بــگــویـم از مـه رویِ مــحــمّــد            کـسـی زیـبـاتــر از او را نـدیـده

***** حسن لطفی *****

امروز اگر که پـا به پای کـلمات            تا محضر تو آمدم ای صبح نجات

چـشـمـان تهـیـدست بـرایت دارم            دریاب مرا به برکت یک صلوات

***** یوسف رحیمی *****

تا مهر و ولا به سینه ها دمساز است            تا بـاب عـنـایـت الـهی بـاز است

از فرش به عرش وز ازل تا به ابد            گلبانگ محمّدی طنین انداز است

***** سید هاشم وفایی *****

ای خون حماسه در رگ آزادی!            تو بـر سـر ظـلم، تـنـدر فـریـادی

تو آمـدی و به غـنـچـه های ایمان            فـرمـان خـجـستـۀ شکـفـتـن دادی

***** رضا اسماعیلی *****

از حمد توست در فلک، اسماءِ احمدی           ای نـقــطـۀ تــلاقــیِ دلـهــای ایــزدی!

حبل المتـینی و همۀ دست ها به توست۱          تا دستِ رد بـه تـفـرقـۀ دستـه هـا زدی

شرک است از جداییِ این جمع، دم زدن۲          وقتی تو شمعِ محـفلی و نورِ بی حدی

وقـتـی پـدر تـویی؛ هـمـۀ مـا بـرادریـم           سوی تو می دویم...که تنها تو مقصدی

بی اتحاد، جنسی از ایمان نمانده است۳           بی این دو یـار، تحـفـۀ بـازار شد بدی

گاهی برای گفتن یک بیت لازم است۴           شـاهـد بـیـاورم ز غـزلـهـای  اوحـدی

"حاشا که جز هوای تو باشد هوس مرا"۵           شـرب مـدام شـد صـلـوات مـحــمــدی

گـلدسته های عـرش به نام محمد است            تـنـهـا خـدایِ عـرش، امام محمد است

آنـقـدر دلـربـاست که بـال فـرشـتـه ها            هـمـواره صیـد دائـم دام مـحـمـد است

از او طلب نموده ای اصلا تو جام می؟!            ذکـر عـلـی عـلی میِ جام محمد است

این را خود علی به همه عاشقانه گفت:            که مرتضی عبید و غـلام محمد است

حوریه چیست جز گـل لبخند روی او            بـاغ بهشت چیـست سـلام محمد است

بایـد در آیـنـه به جـمـالـش نـگـاه کرد            باید عـلـی شناس شد و روبه ماه کرد

وحی آمده اثـبـات کند سـروری ات را            هر آیـه بـبـوسـد لبِ پـیغـمبری ات را

هرکس که تو را دید به لبخند تو دل داد            اعـجـاز لـقب داده خـدا دلـبـری ات را

محـتـاج تـوأم، سـائـل درمـانـدۀ راهـم            بر من بگشا دستِ گدا پـروری ات را

ای خــاتــمِ بـی خـاتــمــۀ راه نــبــوّت            ای کاش ببخشی به من انگشتری ات را

خورشید تویی، پس همه دور تو بگردند            با دست تهی رد نکـنی مشتری ات را

هستیِ تو پاک است، هر اندازه بگردیم            نـسـلِ پـدریُّ و نَـسَـبِ مــادری ات را

تو در تمامی امکان، چو جان درون تنی           نـکـوتـری ز کـلام و فـراتـر از سـخـنی

اگـر تـمــام نـکـویـان شــونــد پــروانــه           تـو در تـجـمّـع آنـان، چــراغ انـجـمـنـی

جنان به باغ گلی ماند و تو صاحب باغ           جهان چو یک چمن است و تو سرو آن چمنی

به "قُـل اَنَـا بـشرٌ مثـلکم" شدی توصیف           مـبـاد ایـنـکـه بگـویـنـد حـیّ ذوالـمـنـنـی

"تـنـت به نـاز طـبـیـبـان نـیـازمنـد مباد"           که جـان جـان جـهـانی و در لـباس تـنی

رواست تا همه ارواح با خضوع و خشوع           کنند سـجـده تو را بس که نازنین بـدنـی

کنـنـد نـاز به اهل بهشت در صف حشر           به روی اهل جـهـنّـم، اگر تو خـنده زنی

چگونه وصف تو را گویم؟ ای خدا مرآت!           که بـاب فـاطـمـه و پـیـشـوای بوالحسنی

گهر به خود ز چه نازد؟ تو لعل لب بگشا           که دُر پـراکـنـی و رونق گـهـر شـکـنـی

اگـر چـه "مـیـثـم" آلـوده ام، یـقـیـن دارم           که چون به حشر درآیم، تو دستگیر منی

بـر بـاد داده عـاشـقـی خــاكـسـتـرم را            وقـتـی تو را دیـدم زدم قـیـدِ ســرم را

ایـل و تـبـارم عـاشـق ایــل و تـبـارت            نــذرِ تو كـردم والـدیـن و هـمـسرم را

با بُــردنِ نــامِ شـمـا مــعــراج رفــتــم            فطرس شدم دادی به من بال و پرم را

بـایـد بـرای عـاشـقـی تَـركِ قـرن كرد            مـن آمـدم ایـنـجـا بـبــیـنـم دلــبــرم را

كویِ تو را جارو زدم با اشك و مژگان            از من نگیر این دیده یِ رُفـتـگـرم را

گریه نـشـانِ قـلـبِ پـاك و صاف باشد            از دسـت دادم مــدتـی چـشـمِ تــرم را

غارِ حرا ذاتش همان گوشه نشینی ست            باید كـمـی خـلـوت كـنم دور و برم را

پرسید كه مُزدِ رسالت را چه خواهی؟            گـفـتـی نـگـه دار احـتـرامِ دخـتـرم را

گفتی كه این خانه همان عرش برین است            گفـتـی فقط حـیـدر امیرالمؤمنین است

ای روشـنـی تبار تو و نـور، تیـره ات          ای آسـمــانیان زمیــن هــم عشیـره ات

ای لحظه لحظه زندگی ات آیه آیه صبح        آئینه دار سوره ی شمس است سیره ات

دارد دلت عــلاقــه ی ذاتــی به آسـمان          همواره سوی اوست اگر چشم خیره ات

دُرّ یـتـیـمی و صـدف کـعـبـه خــانه ات

لطف خــدای عــزّوجــل پـشـتــوانه ات

ای لهجه ات ز نغمه ی باران فصیح تر        لبـخـنــدت از تـبـسّـم گـلـهــا مـلـیـح تــر

بر مــوی تو نـسـیـم بهشتی دخیـل بست            یعنی نـدیـده از خَــم زلفت ضـریـح تــر

ای بــا خــدای عــرش ز موسی کلیم تر           با سـاکـنــان فــرش ز عیـسـی مسیـح تر

با دیــدن تو عشق نمک گـیر شد که دید           روی تو را ز چهـره ی یــوسف ملیح تر

تو شــاه بیت شـعــر غــزل خـیز خلقتی

حُـسن خـتــام قـصّـه ی سـبـز نــبــوّتـی

هفت آسمان و رحمت رنگین کمانی ات       ذرّات خــاک و مــرحمت آسـمـانــی ات

احـسـاس شـاخــه هــا و نسیــم نوازشت          شـوق شـکـوفــه هــا وزش مهربانی ات

تنـهـا گــل همیـشـه بـهــار جـهـان تویی           گــل ها معطّـر از نـفس جــاودانــی ات

لطف تــو بــوده شــامل حال درخت ها           «حنّانه» بهره مند شد ازخطبه خوانی ات

هـر آفــریــده ای شده مدیــون جـود تو

بــرده نـصـیـبی از بــرکــات وجــود تـو

بر چـهــره ی تو نـقـش تـبـسّم همیـشگی         در سیـنـه ات ولی غــم مــردم همیـشگی

دریــایــی و نــمــایـش آرامــشــی ولــی             در پـهـنــه ی دل تو تــلاطــم همیـشـگـی

در وسعتی که عطر سکوت تو می وزد         بــارانــی از تــرانــه، تــرنّــم هـمـیـشگی

با حکمت ظریف تو مابین عشق و عقل         ســازش هـمـیـشـگــی و تفـاهم همیـشگی

سبز آمدی و زردِ جهان شد بهشت رنگ

با سبز تو زمین و زمان شد بهشت رنگ

ذکــر فـضـائـلـت شــده آواز جـبــرئـیــل             آگــاهــی از مـقــام تــو اعجــاز جبرئیـل

تا اوج عرش در شب مـعــراج رفته ای             بـالاتــر از نـهــایت پــرواز جـبــرئــیــل

مثــل حــریــر روشنـی از نور، پهن شد             در مـقــدم «بــراق» پَــر بــاز جـبـرئیـل

مــدّاح آسـتــان تـو و دوسـتــان تــوسـت             بایــد شنید وصف شـمــا را ز جـبـرئـیـل

سرمست نام توست بــزرگ فرشتگـــان

پـیـر غــلام تــوست بــزرگ فــرشتگــان

در آســتــان عــرش تــمــام سـتــاره هــا            بر نــور با شـکــوه تــو دارند اشــاره ها

چـشـم تو آینه است، نه آئینه چشم توست            بایــد عــوض شـود روش استــعــاره هـا

شصت و سه سال عمر سراسر زلال تو         داده است آبـــرو  به تـمــام هــزاره هــا

عیسی کُشند و غمزده نــاقــوس هـا ولی             نــام تو زنــده است بر اوج مـنــاره هــا

گلــواژه ای بــرای همیشه است نـام تـو

«ثبت است بر جریده ی عالم دوام تو»

دارد غزل به عـشـق تو آغــاز می شود           مـثـل گـلـی که با نـفـستت بــاز می شود

می بـارد آسـمـان غــزل پـوش بیت هـام           هر مصرعی مسـافـر یک راز می شود

اســرار عــاشـقــانــۀ رنــدان روزگــار           در صحـن چشم های تو ابـراز می شود

حاجت به عقل و بیّـنه و احتجاج نیست           در آیـه هـای زلـف تو اعجــاز می شود

پــایـان راه آتــش ســوزان دوزخ اسـت           وقتی که از مسیـر تو اعراض می شود

وقـتی هــوا هــوای تو باشد فـقـط بـلـی           پـاسـخ بـه استـخــارۀ پــرواز می شــود

نامت محمد است و در اعـمـاق میـم تو           بـاران و عشق و قـافـیــه آغاز می شود

درکوه انعــکاس خودت را شنـیده ای           تا دشت ها هــوای دلت را دویده ای

در آن شب سیاه نگـفــتی که از کـدام           وادی سبد سبد گــلِ مهتاب چیده ای؟

«تبت یدا.» ابی لهبان شعله می کشند           تا پرده ی نمایش شب را دریــده ای

رویت سپیده ای ست که شب های مکه را           خالت پرنده ای ست رها درسپیده ای

اول خــــدا دو چشم تو را آفرید و بعد           با چـشمکی ستاره و ماه آفــریده ای

باران گیسوان تو برشانه ات که ریخت          هرحلقه یک غزل شد وهرمو قصیده ای

راهب نگــــاه کرد و آرام یک تــرنج           افــتـــاد از شگــفــتی دست بریده ای

دیگر چرا به عطر تو ایــمان نیاوریم           ای لهجه ات صراحت سیب رسیده ای!

بالاتــر از بلندی پـــــــرهای جبـرئیل           تا خلوت خدا، تک و تنها پــریده ای

دریای رحمتی و از امــواج غصه ها           سهم تمـــــام اهل زمین را خریده ای

حتی کنار این غــــزلت هم نشسته ای          خط روی واژه های خطایم کشیده ای

گفتند از قــشــنــگیت اما خودت بگــو          از آن محــمـدی که در آیینـه دیده ای